Daphne's birthday

27 juli 2010

Daar zit ik dan, Het is Daphne’s 16^de verjaardag . Er staat voor het eerst geen taart in de koelkast. Een taart waaraan Panormitis vast en zeker zoals alle andere taarten ( 15 voor Daphne en 14 voor Sophia) tot soms heel laat s’nachts gewerkt zou hebben, Met heel veel liefde en fantasie zou hij in de weer geweest zijn met slagroom, fruit en de opmaak. Ook zouden wij samen de avond ervoor kadootjes ingepakt hebben waarbij hij dan altijd de allermooiste kaartjes bij maakte. Om dan de volgende ochtend de kinderen wakker te maken en met een camera in zijn hand alle öoooh’s en aaaaah’s vast te leggen met een trots gezicht.

Daar zit ik dan. Met deze herinnering werd ik een uur geleden wakker. Helaas niet naast Panormitis en de kinderen in de kamer ernaast, maar in het gastenverblijf van de VU. Het is nu 08.00 uur en heb geprobeerd nog wat te slapen maar het lukte mij niet. Ik zat helemaal stuk op mijn bed en wilde naar de pc om dit vast te leggen..

Toen ik gistermiddag met Sophia terug kwam op de fiets van de Boogaard, waar wij voor een taart op zoek waren, zag ik de ambulance op de stoep van het Churchill hotel staan. In eerste instantie dacht ik dat het voor iemand in het hotel was. Mede omdat ik Daphne en Panormitis nog niet terug van de bestraling uit het VU verwacht had. Maar toen zag ik Freek bij de lift staan en sloeg mijn hart over.

Hij was gaan liggen en vroeg Daphne om wat yoghurt., zij is toen even bij hem gebleven om vervolgens naar de woonkamer te gaan. Toen zag zij hem ineens met grote stappen naar de kapstok afgaan en riep hij vrij hard haar naam. Hij pakte zijn jas en zei dat hij het zo ontzettend koud had. Daphne heeft hem toen goed ingestopt en zijn rug gemasseerd. Hij lag zo te rillen dat zij er zelf onder is gestopt om hem te warmen. Uiteindelijk via Astrid is toen Freek gebeld en hij belde Daphne meteen terug om te horen van haar wat er aan de hand was. En zij beaamde meteen dat er een ambulance moest komen want hij lag te “shaken als een frappee”in zijn bed.

Ik dacht meteen aan een epileptische aanval toen ik dit hoorde, maar hoogstwaarschijnlijk is dit het niet geweest omdat hij al deze tijd bij en aanspreekbaar is geweest. Daphne is er enorm van geschrokken , maar heeft zo een kalmte over haar en fantastisch gereageerd op deze situatie. Had zelf waarschijnlijk meer paniekerig gereageerd. Van je kinderen moet je het maar hebben. Hij heeft hele koude rillingen gehad en daarna liep de koorts op tot 38.5. De ambulance broeder heeft toen contact met het Vu gehad en die stelde voor om niet gelijk naar Amsterdam te komen maar eerst in de buurt na te gaan waar deze koorts vandaan kwam.

Wat een fantastische dochters hebben wij. Want ook Sophia heeft haar steentje bijgedragen om bij Panormitis in het Leijenburg ziekenhuis naast hem te blijven toen ik met Freek en Daphne naar Rijswijk ging om daar wat spulletjes voor de nacht te halen. Het had haar enorm gestoord dat een van de verpleegsters die wat dingen aan Panormitis vroeg in het Nederlands, daarna zich tot Sophia richtte en haar in het Engels vroeg of zijn gedrag anders was dan normaal, of hij vreemd of gek deed. Dit terwijl Panormitis naast haar lag en hierop Sophia aankeek om te zien wat zij ging antwoorden. Dit bracht haar in een onnodig moeilijke situatie , omdat Panormitis natuurlijk sowieso een gedragsverandering ondergaat vanwege de tumor en zij hem niet wilde kwetsen om deze vraag waar hij bij was met ja te beantwoorden..Daar was zij terecht van geschrokken. De verpleegster had haar even apart kunnen nemen om dit te vragen!

Maar zoals ik al zei, wij hebben twee gouden meiden en gelukkig meldde Sophia dit bij mij zodat ik het ook bij de dienstdoende arts in Leijenburg kon neerleggen.. Ook deze arts vond het slordig en zou de verpleegster hierop aanspreken, op een vriendelijke manier zodat zij er de volgende keer bij een volgende patient rekening mee kan houden om iets tactischer met haar vraagstelling om te gaan.

Na een bloed en urine onderzoek kreeg hij een breed spectrum antibiotica toegediend omdat zijn koorts was opgelopen tot 39 graden. Toen wilde zij hem toch liever in het VU hebben en zijn wij om 23.30 met de ambulance vertrokken.

Ik heb vanuit dit zeer gastvriendelijk, door vrijwilligers opgezet gastverblijf de afdeling waar Panormitis net gebeld en er is vannacht nog een arts bij hem geweest. Daarna heeft hij redelijk geslapen, maar heeft ondanks de toediening van paracetamol en de antibiotica nog steeds koorts, wel iets minder 38.5 . Hij sliep op dit moment weer dus besloot ik om gebruik te maken van het internet hier.

Kreeg ineens een fantastisch idee. Hoe mooi zou het zijn om zoiets in Athene op te zetten voor familie leden, een gastverblijf opgezet door vrijwilligers. Kun je je zoiets voorstellen?? Misschien moet ik hier, als het allemaal beter gaat, mijn target zetten om dit ook te realiseren??

Het is nu inmiddels bijna 09.00 uur en ik mag pas om 11.00 uur op bezoek. Ik wil nog even wachten om de meiden in Rijswijk te bellen, misschien slapen zij nog? Voor mijzelf twijfel ik tussen proberen nog wat te slapen ( lukt waarschijnlijk toch niet) of een rondje buiten te lopen en wat frisse lucht te halen? Ik zie wel..